6ஆகவே பூசியனும் பாரக்கேலின் புதல்வனுமான
எலிகூ பேசத் தொடங்கினான்;
நான் வயதில் சிறியவன்;
நீங்களோ பெரியவர். ஆகவே,
என் கருத்தை உங்களிடம் உரைக்கத்
தயங்கினேன்; அஞ்சினேன்.
7நான் நினைத்தேன்; ‘முதுமை பேசட்டும்;
வயதானோர் ஞானத்தை உணர்த்தட்டும்.’
8ஆனால், உண்மையில்
எல்லாம் வல்லவரின் மூச்சே,
மனிதரில் இருக்கும் அந்த ஆவியே
உய்த்துணர்வை அளிக்கின்றது.
9வயதானோர் எல்லாம் ஞானிகள் இல்லை;
முதியோர் நீதியை அறிந்தவரும் இல்லை.
10ஆகையால் நான் சொல்கின்றேன்;
எனக்குச் செவி கொடுத்தருள்க!
நானும் என் கருத்தைச் சொல்கின்றேன்.
11இதோ! உம் சொற்களுக்காகக்
காத்திருந்தேன்,
நீங்கள் ஆய்ந்து கூறிய வார்த்தைகளை,
அறிவார்ந்த கூற்றை நான் கேட்டேன்.
12உங்களைக் கவனித்துக் கேட்டேன்;
உங்களுள் எவரும் யோபின் கூற்று
தவறென எண்பிக்கவில்லை.
அவர் சொற்களுக்கு தக்க
பதில் அளிக்கவுமில்லை.
13எச்சரிக்கை! ‘நாங்கள் ஞானத்தைக்
கண்டு கொண்டோம்;
இறைவனே அவர்மீது வெற்றி கொள்ளட்டும்;
மனிதரால் முடியாது’ என்று சொல்லாதீர்கள்!
14என்னை நோக்கி யோபு
தம்மொழிகளைக் கூறவில்லை;
உங்கள் சொற்களில் அவருக்கு நான் பதிலளிக்கமாட்டேன்.
15அவர்கள் மலைத்துப் போயினர்;
மீண்டும் மறுமொழி உரையார்;
அவர்கள் ஒரு வார்த்தையும்
சொல்வதற்கில்லை.
16அவர்கள் பேசவில்லை;
நின்று கொண்டிருந்தாலும்
பதில் சொல்லவில்லை;
நான் இன்னும் காத்திருக்க வேண்டுமா?
17நானும் எனது பதிலைக் கூறுவேன்;
நானும் எனது கருத்தை நவில்வேன்.
18ஏனெனில், சொல்லவேண்டியவை
என்னிடம் நிறையவுள்ளன;
என் உள்ளத்தில் ஆவி என்னை உந்துகின்றது.
19இதோ! என் நெஞ்சம்
அடைபட்ட திராட்சை இரசம் போல் உள்ளது;
வெடிக்கும் புது இரசத் துருத்தி போல் உள்ளது.
20நான் பேசுவேன்; என் நெஞ்சை
ஆற்றிக் கொள்வேன்; வாய்திறந்து
நான் பதில் அளிக்க வேண்டும்.
21நான் யாரிடமும்
ஒருதலைச் சார்பாய் இருக்கமாட்டேன்;
நான் யாரையும் பொய்யாகப் புகழ மாட்டேன்.
22ஏனெனில், பசப்பிப் புகழ எனக்குத் தெரியாது;
இல்லையேல், படைத்தவரே
விரைவில் என்னை அழித்திடுவார்.
வானொலி
நாட்காட்டி
மறையுரை
செபமாலை
செப வேண்டுதல்
நன்கொடை